دیالوگی از فیلم در جبهه غرب خبری نیست، ساخته لوئیس مایلستون

به گزارش خانه انگلیسی، در جبهه غرب خبری نیست، فیلمی محصول شرکت آمریکایی یونیورسال پیکچرز و به کارگردانی لوئیس مایلستون است که بر اساس رمانی به همین نام از اریش ماریا رمارک ساخته شده است.

دیالوگی از فیلم در جبهه غرب خبری نیست، ساخته لوئیس مایلستون

این فیلم که به وقایع جنگ جهانی اول می پردازد، در اسکار سال 1930 پیروز به دریافت جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شد.

روزهای اولیه جنگ جهانی اول، ارتش آلمان تحت عنوان دفاع از سرزمین پدری مشغول سربازگیری است و معلم پیری در کلاس شاگردان خود را تشویق به رفتن به جبهه های جنگ می نماید و شاگردان تهییج شده، همه برای اسم نویسی اقدام می کنند…

چند صحنه ماندگار به ویژه در این رمان وجود دارد. در فیلم هم این صحنه ها تأثیرگذارند اما هنوز این صحنه ها در رمان ارزش بیشتری دارند. دو صحنه که با تک گویی مرد هم همراه است جزو همین صحنه ها به شمار می فرایند. ابتدا صحنه ای که سرباز ناخواسته در میان تاریکی با سر نیزه به سرباز دشمن ضربه ای می زند و او داخل گودال کنار او تا صبح خُرخُر می نماید و مُردنش طول می کشد و سرباز این میان- که اولین انسانی ست که می کشد- می تواند چهرهٔ پدرانه و مردی معمولی را ببیند که خانواده اش در عکسی که در جیبش دارد منتظرش هستند و آنگاه چنان پشیمانی به جانش چنگ می اندازد که همان جا وقتی می فهمد مرد، شغلش حروفچین بوده به خود قول می دهد پس از بازگشت از جنگ او هم حروفچین بگردد.

صحنهٔ یک)

در این صحنه جوان سرباز که نمی تواند خُرخُر و احتضار مرد را تحمل کند آغاز به حرف زدن با او می نماید.

سرباز (پائول):

بس کن! بس کن! بیشتر از این نمی توانم بهت گوش بدم. چرا اینقدر مُردنت طول کشید؟ به هر حال داری می میری. (پشیمان می گردد و می کوشد به او دلداری بدهد) نه، نه! تو نمی میری فقط یه زخم کوچیکه. فقط یه زخم کوچیکه. برمی گردی خونه ات، حالت خوب می شه…. تو قبل از این که من به خونه ام برم می ری… (یا دستمال خیس لب هایش مجروح را مرطوب می نماید) می دونی که نمی خوام فرار کنم. بهت می گم نمی خوام بکشمت و دارم و سعی می کنم زنده نگهت دارم. اگه این اتفاق برات بیفته دیگه نمی تونم برات کاری بکنم. وقتی این جا پریدی دشمنم بودی و ازت ترسیدم. ولی تو مثل من یه مردی. منو ببخش. بگو بخشیدی. نه! بهتره مثل من ساکت باشی، بیشتر از این نمی تونم برات کاری کنم. ما فقط می خواستیم زنده بمونیم، تو و من. چرا ما باید با هم بجنگیم؟ اگه این اونیفورم و تفنگ رو نداشتیم می تونستی برادرم باشی. مثل آلبرت و کت. هر کاری بتونم برات می کنم. برای خانوادت می نویسم (از جیب او اوراقش را در می آورد. چشمش به عکس خانوادهٔ او می افتد) برای همسرت می نویسم. قول می دم. برای خانوادت… منو ببخش، فقط منو ببخش… (می گرید.)

صحنهٔ دو)

صحنه تک گویی دیگر فیلم به ویژه- چون در رما این صحنه کوتاه است- آنجاست که سرباز برای مرخصی به خانه و محله اش بازگشته و انگار قرن ها بر او گذشته، همه جا برایش تازه و غریب است حتی اتاقی که هنوز مادرش آن را دست نخورده نگاه داشته. سپس او یک روز به مدرسه اش دعوت می گردد تا به عنوان قهرمان از او تجلیل گردد و در مقابل نوجوان های مدرسه از میهن دوستی و شجاعت حرف بزند اما او دیگر نمی تواند در برابر فجایعی که در انتظار آن هاست سکوت کند و حرف هایی دیگر می زند. سخنرانی تبدیل به تک گویی افشاگرانه می گردد.

سرباز (در مدرسه محل جلوی پسرهای جوان. در ابتدا می کوشد رسمی باشد):

نمی تونم چیزی براتون بگم. شما هیچی نمی دونید ما در سنگر زندگی می کردیم و در بیرون می جنگیدیم. ما سعی می کردیم کشته نشیم. برخی وقتا هم می کشتیم… همش همین. (سرش را پایین می اندازد و سکوت می نماید. اما معلم از او می خواهد از رشادت ها و قهرمانی ها بیشتر بگوید. سرباز از خودبی خود می گردد و تا حدودی عصبانی.

من اونجا بودم می دونم چه جوریه. (به معلم) شنیدم داشتی درباره مردهای قدیم حرف می زدی. مردهای آهنی، قهرمان ها و اسطوره ها، تا قهرمان های بیشتری بسازید. هنوز فکر می کنی مُردن برای سرنوشت شیرین و دلپذیره؟! ما عادت کردیم اینجوری فکر کنیم. اولین بمباران چیزهای بهتری به من یاد داد. کثیف و دردناک بود. برای وطن مُردن؟! وقتی اون زمان می رسه بهتره مُردن رو فراموش کنی. میلیون ها نفر اونجا مُردن و دارن می میرن. کجای این خوبه؟ (همهه در کلاس) تو از من خواستی بهشون بگم چقدر تو جبهه ها به اونا احتیاج دارن. باشه می گم. اونا به شما می گن برید بمیرید، ولی منو ببخشین، راحت تر اینه که بگم: برو و بمیر. گفتنش از دیدن اونچه که اونجا اتفاق می افته راحت تره. (اعتراض پسرها) از وقتی بیرون از این کلاس نام نویسی کردم زمان زیادی می گذره. فکر می کنم تا الان تمام جهان این رو فهمیده حالا فقط بچه ها رو می فرستن و اونا یه هفته هم دوام نمی یارن. من مجبور نبودم که بیام این جا. دست آخر یا زنده می مونی یا می میری. نمی تونین همه رو احمق فرض کنین. دست آخر می دونیم که شکست می خوریم یا می میریم. سه سال گذشته و داریم وارد چهار سال می شیم. اونجا هر روز یک ساله و هر شب یک قرن. تو این مدت بدن ها و فکرمون، یک به یک خاک شدن… ما مرگ می خوریم و می خوابیم. ما تموم می شیم برای این که نمی تونیم زنده بمونیم. ادامه هر چیزی به خودت بستگی داره. من نباید برمی گشتم این جا…

منبع: یک پزشک

به "دیالوگی از فیلم در جبهه غرب خبری نیست، ساخته لوئیس مایلستون" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "دیالوگی از فیلم در جبهه غرب خبری نیست، ساخته لوئیس مایلستون"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید