اگر دایناسور ها منقرض نمی شدند، امروز چه شکلی بودند؟ - خانه انگلیسی

به گزارش خانه انگلیسی، شصت و شش میلیون سال پیش، یک سیارک با نیروی 10 میلیارد بمب اتمی به زمین برخورد کرد و مسیر تکامل را تغییر داد.

به گزارش خبرآنلاین، آسمان تاریک شد و گیاهان فتوسنتز را متوقف کردند. گیاهان مردند، سپس حیواناتی که از آن ها تغذیه کردند. زنجیره غذایی از بین رفت. بیش از 90 درصد از همه گونه ها ناپدید شدند. وقتی گرد و غبار نشست، همه دایناسور ها به جز تعداد انگشت شماری از پرندگان منقرض شده بودند.

اما این رویداد فاجعه بار تکامل انسان را ممکن کرد. پستانداران بازمانده شکوفا شدند، از جمله پرومویت های کوچکی که در ما تکامل پیدا کردند.

مغزها، ابزارها، زبان و گروه های اجتماعی بزرگ، به گونه ای ما را مسلط بر سیاره می سازد. 8 میلیارد انسان خردمند در هفت قاره وجود دارد. از نظر وزن، تعداد انسان ها از همه حیوانات وحشی بیشتر است.

ما نیمی از زمین را برای تغذیه خود تغییر داده ایم. شما می توانید استدلال کنید که موجوداتی مانند انسان ها مجبور به تکامل هستند.

در دهه 1980، دیرینه شناس، دیل راسل، یک آزمایش فکری را پیشنهاد کرد که در آن یک دایناسور گوشتخوار به یک کاربر ابزار هوشمند تبدیل شد. این دایناسوروئید مغز بزرگی داشت و شست هایش مخالف بود و راست راه می رفت.

غیرممکن نیست، اما بعید است. زیست شناسی یک حیوان جهت تکامل آن را محدود می نماید. نقطه آغاز شما نقاط پایانی شما را محدود می نماید.

اگر دانشگاه را رها کنید، احتمالاً جراح مغز، وکیل یا دانشمند موشکی ناسا نخواهید بود. اما ممکن است شما یک هنرمند، بازیگر یا کارآفرین باشید. مسیر هایی که در زندگی طی می کنیم در ها را باز می نماید و در های دیگر را می بندد. این در تکامل نیز صادق است.

میزان دایناسور ها را در نظر بگیرید. با آغاز دوره ژوراسیک، دایناسور های سوروپود، برونتوزاروس و خویشاوندان به غول های 30 تا 50 تنی به طول 30 متر تکامل یافتند، ده برابر وزن یک فیل و طول یک نهنگ آبی.

این اتفاق در گروه های متعددی از جمله Diplodocidae، Brachiosauridae، Turiasauridae، Mamenchisauridae و Titanosauria رخ داد.

این اتفاق در قاره های مختلف، در زمان های مختلف و در اقلیم های مختلف، از بیابان ها گرفته تا جنگل های بارانی اتفاق افتاده است. اما دایناسور های دیگری که در این محیط ها زندگی می کردند به ابرغول تبدیل نشدند.

موضوع مشترکی که این حیوانات را به هم مرتبط می نماید این بود که آن ها ساروپود بودند. چیزی در خصوص آناتومی سوروپود - ریه ها، استخوان های توخالی با نسبت استحکام به وزن بالا، متابولیسم یا همه این موارد - پتانسیل تکاملی آن ها را باز کرد. این به آن ها اجازه داد به گونه ای بزرگ شوند که هیچ حیوان خشکی قبلاً یا پس از آن رشد نکرده است.

به همین ترتیب، دایناسور های گوشتخوار بار ها و بار ها شکارچیان بزرگ ده متری و چند تنی را تکامل دادند. بیش از 100 میلیون سال، مگالوسوریدها، آلوساریدها، کارچارودونتوسوریدها، نئووناتورید ها و در نهایت تیرانوسور ها شکارچیان راس غول پیکر را تکامل دادند.

دایناسور ها بدن های بزرگی داشتند، اما مغز های بزرگی نداشتند. دایناسور های ژوراسیک مانند آلوزاروس، استگوزاروس و براکیوزاروس مغز های کوچکی داشتند.

در اواخر کرتاسه، 80 میلیون سال بعد، تیرانوسور ها و نوک اردک ها مغز های بزرگ تری تکامل دادند. اما مغز تی رکس علیرغم میزان اش، هنوز تنها 400 گرم وزن داشت. یک مغز Velociraptor پانزدهم گرم وزن داشت. میانگین وزن مغز انسان 1.3 کیلوگرم است.