حسرت رسیدن به خط انتها؛ داستان دوچرخه سواری ایران در المپیک تکرار می گردد؟ - خانه انگلیسی

به گزارش خانه انگلیسی، رکابزنان ایران نسبت به نتیجه دریافت یک سهمیه ایران در المپیک 2020 چندان خوشبین نیستند و معتقدند فاصله ما با دنیا خیلی زیاد شده است.

به گزارش خانه انگلیسی، دوچرخه سواری ایران توانست با یک سهمیه ای که به دست آورد، در کاروان اعزامی به المپیک 2020 قرار بگیرد. تنها انتظاری که از فدراسیون وجود دارد این است که تنها ملی پوش اعزامی حداقل بتواند به خط خاتمه برسد.

مردم و جامعه ورزش خاطره چندان خوشی از حضور دوچرخه سواری در المپیک ندارند، مخصوصا در دو المپیک لندن و ریو که ناکامی نمایندگان ایران پر رنگ تر بوده است که یا از دوچرخه پیاده شدند و یا زمین خوردند.

اما در همین هفت ماهی که به شروع بازی های المپیک 2020باقی مانده به نظر می رسد شرایط حداقل از لحاظ روانی چندان خوب نباشد زیرا امیدواری در صحبت های رکابزنان نسبت به المپیک مشاهده نشده است. این مسئله اتفاق خوبی نیست چراکه المپیک بزرگترین و البته سخت ترین میدانی است که هر ورزشکاری می تواند تجربه کند چه بهتر اینکه با انگیزه بالا در آن حاضر گردد و باید دید کجای کار ایراد دارد که از همین الان خوشبینی زیاد نسبت به نتیجه دریافت دوچرخه سواری در المپیک توکیو وجود ندارد.

محمد گنج خانلو ملی پوش دوچرخه سواری ایران در خصوص این که چرا ناامیدی نسبت به المپیک توکیو وجود دارد، به خانه انگلیسی گفت: اول باید دید منظور از نتیجه دریافت چه چیزی است اما اگر دنبال پیاده نشدن از دوچرخه یا قرار دریافت بین 50 نفر اول هم باشیم باز هم کار زیادی می خواهد و ما تا به امروز نکات مهمی را از نداشتن تمرین اصولی گرفته تا نداشتن تیم و انگیزه رعایت ننموده ایم. ممکن است در این بین بعضی از افراد بگویند ما می توانیم در المپیک نتیجه بگیریم اما به نظر من توهم است چون فاصله ما با دنیا خیلی زیاد شده است. ما داریم همان کاری را انجام می دهیم که رکابزنان قدیمی انجام می دادند اما بحث این است که شرایط رقیبان ما تغییر نموده و خیلی قوی تر شده اند.

او ادامه داد: نظر من این است ما رکابزنان مانند خمیر دست فدراسیون هستیم و اینکه نتیجه بگیریم یا نگیریم دست فدراسیون است. اگر نتیجه نگیریم تقصیر فدراسیون است نه ورزشکار چون ورزشکار که کم کاری نمی کند و ما چه کاری باید انجام می دادیم که انجام نداده ایم. ما 4-5 ساعت در دمای 3 درجه تمرین می کنیم و حتی مربی می گفت بیشتر هم دراین هوا تمرین کنید باز هم انجام می دادیم بنابراین رکابزنان کم کاری نمی نمایند. از طرفی خیلی از کشورها از قبل برای المپیک برنامه ریزی داشتند اما ما نه تنها برنامه ای نداشتیم بلکه تازه به یاد المپیک افتاده ایم.

میرصمد پورسیدی رکابزن المپیکی ایران در خصوص ناامیدی رکابزنان نسبت به نتیجه دریافت در توکیو به خانه انگلیسی گفت: امیدوارم یک سهمیه که داریم در المپیک توکیو بتواند نتیجه بگیرد اما بحث این است که الان تیم های باشگاهی منحل شده و رکابزنان مسابقات نمی فرایند. هزینه های دوچرخه سواری هم بسیار بالا رفته به طوری که اگر رکابزنی بخواهد یک جفت کفش دوچرخه بخرد باید حدود 5-6 میلیون تومان هزینه کند، بنابراین اگر رکابزن بخواهد خودش را در همان سطحی که بود نگه دارد هم واقعا هزینه بر است. رکابزنان هم نسبت به شرایط، نظر خودشان را می گویند.

او ادامه داد: به نظر من در چنین شرایطی که به هر حال شرایط مالی حاکم بر جامعه هم روی آن تاثیر گذاشته است، باید جوان ها را سرپا نگه دارند. ما رکابزنان جوان خوبی داریم که دوچرخه سواری ایران می تواند از آنها تغذیه کند و مدال آور باشد و بهتر است افرادی که در کمیته فنی هستند در جلسات خود در خصوص این موضوع صحبت نمایند، این جوان ها را سرپا نگه دارند و حداقل ابزار های لازم را برای آنها فراهم نمایند. چون یک رکابزن 18 ساله که نمی تواند 5-6 میلیون برای خریدن کفش و 40 میلیون برای خریدن دوچرخه هزینه کند.