خبرنگاران مجید مجیدی: در روزهای شیوع کرونا فکری به حال بچه ها کار کنیم - خانه انگلیسی

به گزارش خانه انگلیسی، تهران- خبرنگاران- کارگردان فیلم سینمایی خورشید که در تازه ترین ساخته خود به موضوع بچه ها کار پرداخته در یاداشتی خاطرنشان کرد: در روزهای شیوع کرونا فکری به حال بچه ها کار کنیم.

مجید مجیدی که کمتر از یک ماه قبل با فیلم خورشید و پرداختن به زندگی بچه ها کار در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر حضور داشت، در گیر و دار این روزهای سخت مبارزه با ویروس کرونا قصه ای واقعی از ملاقاتش با 2 کودک کار که ناچار به زباله گردی برای گذران زندگی هستند، روایت نموده است. داستان احمد و کاظم روایتی از خطری عظیم است که این بچه ها دردمند و تمام جامعه را تهدید می نماید.

در این روایت که به نقل از روابط عمومی فیلم سینمایی خورشید منتشر شده، آمده است: دو برادر بودند، احمد و کاظم، ده ساله و دوازده ساله. برادر عظیمتر احمد تمام قد به داخل سطل زباله رفته بود و تکه هایی از آشغال را به بیرون پرتاب می کرد و برادر کوچکتر بیرون از سطل زباله تکه های کاغذپاره و مشمای پلاستیکی را به داخل گونی عظیمی می ریخت. نزدیک آن ها آمدم، ابتدا فکر کردند رهگذر هستم و عبور می کنم اما وقتی دیدند مقابلشان ایستادم، دست از کار کشیدند و به من زل زدند.

با چشمان نافذشان به من خیره شده بودند و من مانده بودم چه بگویم. به کسی که داخل سطل زباله بود گفتم بیا بیرون نگاهی به دور و برش کرد و با اکراه از سطل زباله آمد بیرون. گفتم: آخه پسر جون مریض می شید. بدون توجه به حرف من آغاز کرد با برادر کوچکتر خود زباله ها را در کیسه ریختن. سعی کردم فضا را عوض کنم و با آن ها رفیق شوم.

گفتم: الان که مریضی اومده خیلی خطرناکه، از گفتن این حرف لبخندی بر لبان برادر کوچکتر نشست و نگاهی به برادر عظیمتر کرد و هر دو خندیدند، گویی که با هم شوخی داشته باشند. از خنده آن ها من هم خندیدم و گفتم برای چه می خندید؟ حرف خنده داری زدم؟

برادر کوچکتر با شیطنت گفت: داداشم میگه ما خود کرونا هستیم. این را گفت و از خنده ریسه رفت، حالا فضای گفت وگوی من با آن ها آماده شده بود و شوخی و جدی با هم همکلام شدیم. ابتدا همه چیز به شوخی گذشت ولی بعد فضا که کمی صمیمی شد، لب به شکایت بازکردند و گفتند: ما نان آور خانواده هستیم و توی مترو و سر چهار راه دست فروشی و شیشه های ماشین ها رو پاک می کردیم. از وقتی که کرونا اومده کاسبی ما هم خراب شده. مردم از ما در مترو و سر چهارراه نه خرید می نمایند و نه می گذارند ماشین پاک کنیم از ترس کرونا؛ ما هم مجبور شدیم بیایم سراغ سطل زباله.

آن ها می گفتند: تنها ما نیستیم، خیلی از بچه ها که کار و کاسبی شون رو از دست دادن اومدن تو کار زباله. نمی دانستم چه باید به آنها بگویم، کمی با هم گپ زدیم و از محل زندگی و درس از آنها سوال هایی کردم ولی مدام در این فکر بودم که چه کار باید برای این بچه ها کرد.

گفتم لااقل از مسئولین و مردم بخواهیم گروه های امدادی درست گردد که اولاً به این بچه ها یاری گردد، شناسایی شوند و برای مدتی که این مریضی ریشه کن گردد آن ها در امان باشند. از طرفی این بچه های معصوم ناقل این بیماری نشوند.

به امید روزی که کلاً بتوانیم کاری کنیم که شاهد کار بچه ها نباشیم و آن ها را در پشت میز مدرسه ببینیم و از طرفی دست سوء استفاده از این بچه ها را بتوانیم ریشه کن کنیم.