چقدر زمان برای سفر ایمن به سیاره سرخ ضروری است؟
به گزارش خانه انگلیسی، جدیدترین تحقیقات دانشمندان حاکی از آن است که اگرچه انسان روزی به مریخ می رود، ولی نباید چنین سفری بیش از چهار سال طول بکشد.
به گزارش گروه وبگردی خانه انگلیسی، خروج از جو زمین و ورود به فضا همیشه برای بسیاری از افراد و علاقه مندان به نجوم مجذوب نماینده بوده است. اما یک سفر بلندمدت به فضا، برای مثال مأموریت به مریخ تا چه اندازه ایمن خواهد بود؟ مدتی پیش ایلان ماسک، یکی از چهره های برجسته فناوری در عصر حاضر گفته بود: رفتن به مریخ طولانی، خطرناک و سخت است و ممکن است زنده برنگردید. اما یک ماجراجویی باشکوه و یک تجربه شگفت انگیز خواهد بود.
ماسک در این گفت وگو که آوریل سال جاری انجام داد هیچ ابایی از این نداشت که با صراحت بگوید: راستش را بخواهید یک عده از مردم احتمالاً در همان ابتدا خواهند مُرد. ما نمی خواهیم کسی را مجبور کنیم. فقط مخصوص داوطلبان است. همین موضوع باعث شد که مسئله ایمنی سفر به مریخ که مدتی است آژانس های مختلف فضایی از آن صحبت می نمایند بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
بیشتر بخوانید
آیا در مریخ زندگی باستانی وجود داشته است؟
حال نتایج تحقیقات نوی نشان می دهد سفر به مریخ به مدت چهار سال غیرممکن نیست. البته هنوز هیچ آژانس فضایی تاریخ قطعی برای سفر به مریخ معین ننموده است. اسپیس ایکس در دسامبر سال گذشته با قطعیت خاطرنشان کرد که بسیار مطمئن است تا سال 2026 انسان را به مریخ اعزام خواهد نمود. با این حال تخمین ناسا چیز دیگری است. آنها حدس نموده اند که این اتفاق تا سال 2030 رخ نخواهد داد. اما سفر به مریخ چگونه خواهد بود؟
اعزام مسافران به مریخ مستلزم آن است که دانشمندان و مهندسان بر یک سری از موانع تکنولوژیکی و ایمنی غلبه نمایند. یکی از این تهدیدها، خطر جدی ناشی از تابش و مواجهه با ذرات خورشید و ستاره های دور است.
خورشید و سایر ستارگان هر لحظه از خود ذراتی را به اطراف صادر می نمایند که در صورت برخورد با انسان می تواند برایمان تهدیدآمیز باشد. به لطف میدان مغناطیسی زمین بسیاری از عوامل تهدید هرگز وارد جو نمی شوند. اما اوضاع در خارج سیاره آبی به گونه دیگری است. در مدل سازی تعیین شد که داشتن پوسته فضاپیما از ماده ای نسبتاً ضخیم می تواند به محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات یاری کند.
در مقاله نوی که در مجله اسپیس ودر(Space Weather) منتشر شده است، یک تیم بین المللی از دانشمندان فضایی، از جمله محققان یوسی ال ای(UCLA)، با یک بله و یک خیر به این دو پرسش پاسخ داده اند. پاسخ به دو پرسش کلیدی تا حد زیادی یاری می نماید تا دانشمندان بتوانند بر موانعی که پیش رویشان است غلبه نمایند: اولاً اینکه آیا تشعشع ذرات در طول یک سفر رفت وبرگشت به سیاره سرخ خطری بیش از حد برای زندگی انسان ها ایجاد می نماید؟ و ثانیاً آیا زمان دقیق مأموریت به مریخ می تواند به محافظت از فضانوردان و فضاپیما در برابر تابش یاری کند؟
مسئله کلیدی این است که نظریات ایلان ماسک پذیرفتنی نیست و بشر فقط زمانی باید پا به مریخ بگذارد که مطمئن باشد می تواند با خیال راحت به آنجا سفر کند و بعلاوه از آنجا به زمین برگردد. حال نتایج نو تحقیقات پژوهشگران نشان می دهد این سفر به شرطی که فضاپیما دارای حفاظ کافی باشد و سفر رفت وبرگشت کوتاه تر از تقریباً چهار سال باشد، نشدنی نیست. اما زمان مأموریت انسان به مریخ در واقع می تواند در پیروز بودن یا نبودن آن تفاوت ایجاد کند: دانشمندان تشخیص داده اند که برترین زمان برای سفر به مریخ از زمین، وقتی است که فعالیت خورشیدی در اوج خود باشد که به مکسیمم خورشیدی(solar maximum) معروف است.
محاسبات دانشمندان نشان می دهد که می توان یک فضاپیمای حاضر در مریخ را از ذرات پرانرژی خورشید محافظت کرد زیرا در مکسیمم خورشیدی، خطرناک ترین و پرانرژی ترین ذراتی که از کهکشان های دور می آیند با افزایش فعالیت خورشیدی منحرف می شوند. سفر به مریخ غیرقابل تصور نیست. به گفته یوری اشپریتس(Yuri Shprits)، متخصص ژئوفیزیک از UCLA به طور میانه پرواز به مریخ حدود 9 ماه به طول می انجامد بنابراین بسته به زمان پرتاب و سوخت موجود احتمال دارد که انسان طی یک مأموریت بتواند در کمتر از دو سال به مریخ برسد و دوباره به زمین بازگردد. البته قابل ذکر است که این تحقیق تنها روی همین مسئله تمرکز نموده و مسائلی همانند تأمین غذا و استحمام و... برای مدت 2 سال یا 4 سال هنوز به یک سرحد نهایی نرسیده است.
اشپریتس می گوید: این تحقیق نشان می دهد در حالی که تابش های فضایی، محدودیت های شدیدی را در خصوص سنگینی فضاپیما و زمان پرتاب ایجاد می نمایند و مسائل فنی را برای مأموریت به مریخ به وجود می آورد، اما در مجموع چنین مأموریتی قابل اجرا است.
با این وجود محققان مأموریتی طولانی تر از چهار سال را توصیه نمی نمایند زیرا طولانی تر بودن سفر می تواند فضانوردان را در معرض اندازه خطرناکی از تشعشعات کیهانی در طول سفر رفت وبرگشت قرار دهد. این محاسبات حتی با این فرض صورت گرفته که آن ها در زمانی که نسبتاً امن تر از زمان های دیگر است به مریخ بروند. در این تحقیق بعلاوه ذکر شده است که خطر اصلی چنین پروازی ذرات خارج از منظومه شمسی خواهد بود.
اشپریتس و همکارانش از ام آی تی(UCLA، (MIT، مؤسسه علم و فناوری اسکالکوو مسکو و انستیتوی تحقیقاتی جی اف زد(GFZ) آلمان، مدل های ژئوفیزیکی تابش ذرات را برای یک چرخه خورشیدی با مدل هایی از نحوه تأثیر تابش بر مسافر انسانی و یک فضاپیما آنالیز کردند. در مدل سازی تعیین شد که داشتن پوسته فضاپیما از ماده ای نسبتاً ضخیم می تواند به محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات یاری کند اما اگر ضخامت این محافظ بسیار زیاد باشد در واقع می تواند اندازه تابش ثانویه را که در معرض آن قرار می گیرند افزایش دهد.
دو نوع اصلی تابش خطرناک در فضا، ذرات پرانرژی خورشید و پرتوهای کیهانی از کهکشان های دیگر است. شدت هر دو نوع تابش اما به فعالیت خورشید بستگی دارد. اشپریتس می گوید: فعالیت پرتوهای کیهانی در 6 تا 12 ماه پس از مکسیمم خورشیدی به کمترین حد خود می رسد در حالی که شدت ذرات انرژی خورشیدی در مکسیمم خورشیدی بالاتر است.
منبع: آنا
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان