گفت وگو با بیوک جدیری، پرافتخارترین اتومبیل ران ایرانی
به گزارش خانه انگلیسی، روزنامه همشهری - بهنام سلطانی: در مسابقات مختلف اتومبیل رانی، از سرعت و اسلالوم گرفته تا رالی و کلاسیک همواره پای یک بی ام و سفید رنگ در میان است و همه به حضورش در پیست آزادی عادت نموده اند؛ بی ام و قدیمی ای که تاکنون حضور در بیش از 300 مسابقه را تجربه نموده، اما همچون الماسی در میان همه ماشین های جدید می درخشد و برای صاحبش خوش رکاب ترین ماشین دنیاست. بیوک جدیری که این روز ها با لقب بیوک شوماخر شناخته می گردد و در فضای مجازی هواداران زیادی پیدا نموده با 82 سال سن صاحب این ماشین است و با همین بی ام و دودر بیش از 100 کاپ گرفته است؛ مرد خنده رو و بذله گویی که می گوید تا کنون 153 کاپ گرفته و از این حیث گوی سبقت را از میکائیل شوماخر افسانه ای هم ربوده است.
آغاز رانندگی از شش سالگی
فضای داخل خانه به گونه ای تزئین شده که به محض ورود می توان دریافت که اینجا خانه یک قهرمان با عناوین ریز و درشت است. تعداد کاپ ها به حدی زیاد است که هر چهارگوشه خانه را اشغال نموده اند. مهارت در رانندگی در خانواده جدیری ریشه موروثی دارد و او معتقد است که این تخصص را از پدر به ارث برده است؛ پدرم راننده خیلی خوبی بود، اما وقتی 6 سال داشتم پشت فرمان ماشین برادرم -اسد جدیری- که قهرمان اتومبیل رانی کشور بود می نشستم و با اینکه به زحمت پایم به ترمز و کلاچ می رسید اشتیاق زیادی برای یادگیری داشتم. هر دو پسر من هم از قهرمانان اتومبیل رانی هستند و حتی نوه ام علاقه زیادی به ماشین و پیست و مسابقه دارد.
بیوک جدیری پای ثابت همه مسابقاتی است که معمولا در پیست آزادی برگزار می شود و با بی ام و 2002 سفید رنگی که پرچم ایران روی سقف آن نقش بسته شناخته می شود. نیمی از عناوینش را با همین به قول خودش لکنته به ویترین افتخاراتش اضافه نموده است؛ این کاپ ها آسان به دست نیامده اند و برای هرکدام از آن ها هزینه نموده ام. می توانم بگویم برای هر کاپ حدود 10 میلیون تومان هزینه نموده ام چراکه ماشین برای هر مسابقه باید آماده شود. نکته جالب اینکه در طول همه سال ها تصادف ننموده ام.
نامه ای به شوماخر
جدیری به واسطه حضور بی وقفه در مسابقات اتومبیل رانی و کسب کاپ های پرتعداد به شوماخر ایران معروف شده و بین علاقه مندان اتومبیل رانی با لقب بیوک شوماخر شناخته می شود؛ هیچ وقت دنبال بازی با القاب نبوده ام و برای خودم لقب نساخته ام. ماجرای لقب بیوک شوماخر هم به 15 سال قبل برمی شود که برای مصاحبه با یکی از مجلات خودرو به دفتر کارشان رفته بودم. وقتی مصاحبه چاپ شد دیدم نوشته اند بیوک جدیری، شوماخر ایران. وقتی دلیلش را جویا شدم گفتند تو از شوماخر هم بیشتر کاپ گرفته ای. البته درست می گویند، چون شوماخر حدود 80 بار کاپ گرفته، اما من 153 کاپ گرفته ام.
پرافتخارترین اتومبیلران ایرانی یک بار هم برای میشل شوماخر نامه نوشته؛ وقتی شنیدم شوماخر هنگام اسکی زمین خورده و به کُما رفته، با دوستان دور هم جمع شدیم و برایش نامه نوشتم. در آن نامه برایش نوشتم شوماخر واقعی تویی و من ادایت را درمی آورم و در خاتمه نامه آرزو کردم هرچه زودتر سلامتی اش را به دست بیاورد و به پیست برشود.
معجزه خنده
مواجهه با جوان هایی که بزرگراه ها را با پیست اتومبیل رانی اشتباه می گیرند و سودای سبقت دریافت از پرافتخارترین اتومبیلران ایرانی را دارند یکی از چالش های او هنگام رانندگی در خیابان های تهران است؛ خیلی از جوان ها نمی دانند که یاری فنر و دیفرانسیل ماشین مسابقه با ماشین معمولی به کلی متفاوت است. من خودم را راننده قابلی نمی دانم و اگر با 120 کیلومتر در ساعت پیچ ها را پشت سر می گذارم قدرت ماشین مسابقه است، اما عده ای از جوان ها در خیابان ها ادای مرا درمی آورند و کار دست خودشان می دهند.
بیوک جدیری بخشی از مغازه بستنی فروشی اش را به آموزش جوان های علاقه مند به اتومبیل رانی اختصاص داده و همین کلاس های آموزشی به پاتوق اهالی اتومبیل رانی بدل شده است. او می گوید درِ مغازه اش روی همه جوان هایی که می خواهند الفبای رشته های مختلف اتومبیل رانی را یاد بگیرند باز است و داشتن لبخند برای حضور در این کلاس ها کافی است. کلاس های آموزشی که در مغازه بستنی فروشی بیوک جدیری برپا می شود صرفا جایی برای یادگیری فوت و فن اتومبیل رانی نیست و او از خواص خنده هم برای شاگردانش می گوید؛ همه کسانی که مرا می شناسند می دانند که زندگی ام با خنده عجین است. تا امروز بیمار نشده ام. این معجزه خنده است.
دریافت کاپ در 82 سالگی
بیوک جدیری در 82 سالگی هم پای ثابت همه مسابقات اتومبیل رانی است و شاید به همین دلیل بار ها در برنامه های مختلف تلویزیونی حضور داشته تا به عنوان کسی که در سالخوردگی شور زندگی دارد به نسل جوان معرفی شود. او که دستی هم در کار های خیر دارد، مدتی قبل در یک برنامه تلویزیونی، ماشینی که با آن به اوج شهرت رسیده بود را به نفع سیل زدگان به حراج گذاشت؛ وقتی به تلویزیون رفتم تصمیم گرفتم از این فرصت برای یاری به قربانیان سیل استفاده کنم و به همین دلیل ماشینی که با آن بیش از 100 کاپ کسب کردم را حراج گذاشتم، اما قهرمانان اتومبیل رانی و عده زیادی از مردم که با بی ام و 2002 من خاطره دارند مانع این کار شدند و همگی تصمیم گرفتیم به جای فروش ماشین، یاری جمع کنیم. در همین مدت و با یاری قهرمانان اتومبیل رانی حدود 20 میلیون تومان یاری جمع شده و در نخستین فرصت آن را به مناطق سیل زده ارسال می کنیم. آخرین بار هم در مسابقات رالی کلاسیک که اسفند سال گذشته برگزار گردید شرکت کردم و به عنوان نفر سوم کاپ گرفتم. یک اشتباه کوچک باعث شد در این مسابقه قهرمان نشوم.
مرد بدون ترمز
او برای ماندن در کورس رقابت با راننده هایی که سن و سال نوه هایش را دارند از سبک زندگی خاصی پیروی می نماید؛ برنامه غذایی و تایم استراحت من حساب و کتاب دارد؛ مثلا قبل از خوردن هر غذایی به کتابی رجوع می کنم که میزان کالری غذا ها را نوشته است. شب ها شام نمی خورم و به خوردن یک پیاله سوپ که همسرم با پای مرغ می پزد اکتفا می کنم. در 82 سالگی با خستگی بیگانه ام و تا وقتی جان در بدن دارم مسابقه می دهم و کاپ می گیرم. در مسابقات رالی حتی استراحت بین راه ندارم و راستا را به طور کامل و بی وقفه طی می کنم. نقشه خوانی که مرا در مسابقات همراهی می نماید 13 ساله است و دیدن ما در کنار هم خیلی ها را شگفت زده می نماید، اما وقتی پای مسابقه در میان باشد راننده های جوان رعایت سن و سال مرا نمی نمایند.
مورد عجیب بیوک جدیری این است که 20 سال پای ثابت همه مسابقات اتومبیل رانی بوده و بار ها در مسابقات رالی و سرعت حضور داشته، اما تاکنون تصادف ننموده و از مصدومیت های گاه و بی گاهی که گریبان اتومبیلران جماعت را می گیرد در امان مانده است. راز موفقیت پرافتخارترین راننده ایرانی در جزئیات به ظاهر ساده نهفته است؛ شاید برایتان جالب باشد که اعتقادی به ترمز ندارم و معتقدم راننده با تنظیم فاصله و کنترل سرعت نیازی به ترمز دریافت ندارد. بار ها در مسابقات رالی شرکت نموده ام و هرگز به خاطر نزدیک بودن فاصله با رقبا ترمز نگرفته ام. علت بسیاری از تصادف های سریالی و تصادف های منجر به فوت در اثر عدم رعایت فاصله است و اگر به ازای سرعت 10 کیلومتر در ساعت 10 متر از ماشین جلویی فاصله بگیریم هرگز دچار سانحه نمی شویم.
منبع: برترین ها